In de klas moest ik ineens aan Idas denken en kreeg tranen in mijn ogen.
Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn, als Idas er was geweest, zegt Orson.
Ik heb in mijn ogen gewreven en vond het gênant.

Heb je het tegen iemand verteld? vraag ik.

Nee, mama, ik hoopte dat niemand het zou zien en heb snel aan iets anders gedacht.

En aan die juf… Juf Eline?

Juf Eline is de zorgjuf. Zij gaf elk kind van de klas een doosje met snoepjes.
Mathis staat er op de voorkant. Ook zij mist een kind.
Een herkenbaar verhaal. Ook voor haar volgde de stilte veel te snel op de geboorte. 

Ik vind het fijn dat het doosje daar staat. Omdat ik als geen ander besef dat het nodig is om een soort van afdrukken na te laten als er iemand sterft. Zo groet ik Mathis, als ik versgewassen kleren in de kast van mijn oudste zoon stop.

Nee mama, ik heb het nog aan niemand op school verteld.

En ook ik zeg vaker neen.
Neen, ik heb Idas er niet bij verteld, toen ze vroegen hoeveel kinderen ik heb.
Neen, ik denk niet meer elke dag aan hem.

Ja, ik krijg een krop in mijn keel, als ik dit hier neerschrijf.
Ik heb niet altijd zin om het verhaal, dat zo kwetsbaar is, aan iedereen te vertellen.
Ik kies zelf waar, aan wie en wanneer het ok voelt om het wel te doen.

Ik merk bij Orson hetzelfde.

Na acht jaar, vind ik het weer moeilijker om een plek voor hem te vinden en plek in te nemen als moeder van hem.
Steeds minder mensen lijken aan hem te denken…
Bij mijn moeder met alzheimer verdwijnt langzaam alles. Ik vraag me af of ze het nog wel weet.
Maar het kaartje van Idas staat daar nog steeds in de kast.
Dat is goed. Het is een afdruk van zijn bestaan, afdrukken die ik zo nodig heb en waar ik weer opnieuw naar zoek.

De tijd gaat vooruit, verder weg van de herinnering .
Het is lastig, het is zoeken, opnieuw zoeken hoe ik hem dan toch soms weer wat dichtbij mag voelen. Rouwen is je hele leven wandelen met een overledene naast jou. Soms ver, soms weer dichterbij. Het is hem zoeken in kleine dingen en bewust dingen doen om hem te blijven herinneren.

Zo draag ik sinds kort weer mijn schoenen van het merk Adidas, omdat daar zijn naam in verstopt zit. Zo wandelen we samen. Een afdruk van zijn naam bij elke voetstap.

En het is hoog tijd dat we nog eens op restaurant gaan en reserveren op zijn naam. De afdruk van zijn naam op een lijst vol reservaties.

Iemand herdenken zit in kleine dingen.
Kleine dingen die ongelooflijk groots en warm voelen.