In de besloten Facebookgroep van Met Lege Handen stelden we de vraag hoe andere ouders zich creatief uitdrukten na het overlijden van hun kindjes. We kregen 3 mooie reacties terug van Tine, Els en Rachel. Hieronder kort hun verhaal.

Haken was een hobby van Els. Na het verlies van hun meisje, is het haar therapie geworden. Dit dekentje, met de tekst sweet dreams op, haakte ze voor haar dochtertje Anka*. Ze haakte het in de kleuren van Winnie de Pooh:oranje, rood en wit.

Het jaar dat Anka* overleed, heeft Els met haar haaksels deelgenomen aan de warmste week. Ze heeft toen zeker 10 alpaca’s gemaakt.

Els haakt altijd voor andere mensen: collega’s, vriendinnen… Ze vraagt er niets voor, alleen een vergoeding voor het materiaal. Het haken werkt als therapie om om te gaan met het verlies van haar dochtertje Anka*.

Els en haar partner wilden een moderne zerk voor hun dochtertje omdat ze een kindje is, maar tegelijkertijd wilden ze het aantrekkelijk maken voor hun latere kinderen zodat ze graag zouden meegaan naar het kerkhof. Ze kozen bewust voor glas en windmolentjes omdat ze heel veel bloemstukken hadden gekregen met windmolentjes (in haar kleuren). Ook het lettertype is bewust gekozen: het lijkt alsof het geschreven is door een kind. De zerk zelf is een roze, zwevende wolk waar ze bloemen in planten.

Tine is een creatieve duizendpoot en zocht op allerhande manieren hoe ze creatief Rowan dichtbij kon voelen.

Na Rowans overlijden maakten zij en haar partner Rowans doodskistje.  

Ze maakten ook de urne zelf via een workshop (via Nauwau, een persoon die deze workshops geeft). Het maken van de doodskist en urne was voor hen heel belangrijk. Ze vertellen hierover: “We haalden er zoveel uit om dat zelf te kunnen doen. We kunnen niet zorgen voor Rowan zoals we zouden willen, maar dit voelde wel als zorgen voor hem op een andere manier. Onze liefde en energie steken in de weinige dingen die we hem kunnen geven.”

Tine ontwierp en maakte ook een kaarsenhoudertje uit vilt om makkelijk mee te kunnen nemen in haar handtas en om bij etentjes bij mensen te kunnen tonen. 

Ze volgde ten slotte ook volgende workshops: de kintsugi (japanse techniek om keramiek te maken met goud) en de vedic art workshops (schilderen). “Deze zorgden er vooral voor dat ik bezig was.  Als ik aan het schilderen ben, dan kan ik echt in het nu zijn, in de flow, en eventjes de context van mijn leven op dat moment vergeten. En het was tegelijk ook een uitlaatklep voor mijn verdriet.”

Rachel is op 28 september 2021 bevallen van haar zoontje Ikena. Op 24 september 2021 was zijn hartje gestopt met kloppen. Rachel was 36 weken zwanger.

Rachel maakte na het overlijden van haar zoontje heel wat tekeningen. De eerste tekening die ze maakte, is in het volle verdriet van het verlies. Ze beschrijft dit als volgt: “Het voelt als een soort ondoortastelijke diepe groeve. De pijn stopt niet, het is ondraaglijk en voornamelijk heel diep… Deze tekening toont de emotie die ik voel over onze zoon.”

In de periode nadien tekent Rachel regelmatig wat ze op dat moment voelt. Zo is er eerst nog het diepe verdriet, de flow van al het verdriet. “Je gaat, je bent, je voelt en je ervaart.”

Nadien volgt de ervaring van de nieuwigheid. “Speciaal, afkeurend, aanlokkelijk, koesterend. Doorgaan met nieuwe perspectieven, doorheen alle ervaringen van het verlies van ons kindje.”

Deze tekening is een jaar na de volle wetenschap dat hij is overleden gemaakt. “Het lijkt alsof kettingen aan mij trekken en dat ik de kettingen los mag laten gaan.  Hij is zo’n lief kindje en ik ben heel erg dankbaar voor alle tijd samen in de verstrengelingen naar elkaar toe. Het is tegelijk een shock die ik nog steeds niet kan verkroppen.

Haar emotioneel parcours zet zich verder in de tekening ‘Mijn blad, mijn ster, mijn verrijzing’.

“Mijn hart klopt en dat van jou niet meer, mijn schat. Ik heb duizenden zinnen en woorden, alles wat ik je zou willen vertellen. Dat kan als je hier bent, maar nee, ik weet dat je weg bent. Jij was bij mij en wij waren samen. Je bent een ontzettend lief kind.”