Of je kindje vroeg of laat tijdens de zwangerschap overlijdt, juist voor de geboorte of juist na de geboorte, speelt geen enkele rol. Vanaf het moment dat je zwanger bent, droom je over de toekomst met je kindje. Na het verlies van je kindje wordt je leven helemaal anders, niets is meer zoals het was. Hoe moeilijk de eerste keer na het overlijden van je kindje is, vroeg ik aan Daphne. Ze verloor haar kindje toen ze 12 weken zwanger was.

Hoe was het om, na het verlies van je kindje voor de eerste keer Kerstmis, Nieuwjaar, Pasen, Moederdag… te vieren?

Heel raar. Op dat moment werd ik echt geleefd. De meeste mensen gingen ervan uit dat alles in orde is terwijl ik nog altijd veel verdriet had om het kindje dat ik verloren was. Maar omdat Kerstmis en Nieuwjaar zo kort na het verlies van ons kindje vielen, konden we wel onze gedachten een beetje verzetten. Er zijn wel veel momenten geweest dat we een paar keer onze tranen moesten bedwingen. Bijvoorbeeld toen we te horen kregen dat er iemand anders zwanger was. Dan dacht ik natuurlijk aan het feit dat ik ook zwanger had kunnen zijn of dat er al een kindje had kunnen rondlopen. Of elke 10de december, dat is een dag dat ik het altijd moeilijk heb.

Na het verlies van je kindje moest je terug gaan werken. Hoe verliep dit?

Ik ben een volledige maand na het verlies van ons sterretje thuisgebleven. Ik ben een leerkracht en het was twee weken voor de kerstvakantie. Na de kerstvakantie waren bijna alle collega’s heel begripvol. Er was er toen eentje die totaal niet begreep waarom ik was thuis gebleven. Volgens haar was ‘een miskraam’ geen reden om thuis te blijven. Dat heeft mij enorm geraakt en ik heb het er ook enorm moeilijk mee gehad. Buiten deze reactie kon ik wel op heel veel begrip en steun rekenen, wat wel deugd deed.

Bij het vermoeden van een nieuwe zwangerschap, ging je terug naar de gynaecoloog. Hoe verliep het eerste bezoek aan haar?

Dat was een heel bizarre dag, eentje die ik me als de dag van vandaag nog heel goed kan herinneren. Omdat het corona was, ging ik alleen naar de gynaecoloog. Een paar dagen voor mijn eerste bezoek had ik gedroomd. Ik had mijn droom thuis verteld. Ik droomde dat de gynaecoloog ging zeggen dat het er twee zouden zijn in plaats van één. Ik ging echt met een bang hartje op raadpleging, wat als het er effectief twee zouden zijn? Wat als het weer verkeerd zou aflopen? Wat als…? Allemaal vragen waar er geen antwoord op kwam. Uiteindelijk bleken het effectief ook twee kindjes te zijn.  

Ik had gevraagd aan de gynaecoloog of ik de echo mocht filmen, zodat mijn partner dit thuis ook kon zien. Toch wel een leuke herinnering aan de eerste keer naar de gynaecoloog gaan, na het verlies van ons kindje.

Hoe verliep de periode rond de tijd dat jullie kindje geboren moest worden?

Heel moeizaam. Ondertussen waren we terug zwanger van Oona en Caro. Langs de ene kant voelde ik mij hierdoor enorm schuldig wanneer de bevallingsdatum van ons sterretje dichterbij kwam. Maar langs de andere kant voelde ik mij ook zo gelukkig. Hoop omwille van nieuw leven dat enkele maanden later op de wereld zou komen, maar het verlies van ons kindje blijf ik altijd meenemen. Nog steeds blijft dat moeilijk.

Als je zwanger bent, droom je van de vakantie met je kindje. Hoe was het om dit kindje te missen tijdens de vakantie?

Heel raar, omdat we wisten dat we met z’n vieren hadden moeten zijn. Dat gaf een heel bizar gevoel. Er ontbrak toen en nu nog echt een stukje van ons dat er gewoon niet bij was/is.

10 december 2020 was het een jaar geleden dat jullie je kindje verloren. Hebben jullie iets speciaals gedaan?

We hebben er meer aan gedacht dan op andere dagen en er zijn ook heel wat tranen gevloeid. Dagelijks steken we een kaarsje aan en dat hebben we toen ook gedaan. Dat staat op een kast, samen met de eerste en ook onze enige echo die we van ons sterretje hebben. Als we dit doen benoemen we dit ook naar onze oudste dochter. Zij weet ondertussen dat dat kaarsje en de echo van haar broertje/zusje is. Volgens haar zou het een broertje geweest zijn.

Jullie verloren je kindje op 10 december. Kort na dit verlies overlijdt je grootmoeder. Het was de eerste keer na het verlies dat je je familie zag. Wat deed dit dubbel verlies met je?

Als ik heel eerlijk mag zijn, heb ik voor het overlijden van mijn grootmoeder geen tranen kunnen laten. Ik zat nog zo met mezelf in de knoop, dat ik daar gewoon geen plaats voor had, hoe hard dat ook mag klinken. Niet dat ik ze niet graag heb gezien, maar mijn verdriet om ons kindje kwam eerst. We hebben er toen bewust niets van gezegd tegen haar en andere familieleden. Tijdens de begrafenis heb ik voor mezelf besloten om toen afscheid te nemen van ons kindje. Tuurlijk waren er dan ook wel tranen voor mijn grootmoeder, maar het grootste deel van mijn tranen waren voor ons kindje.

Dat moment van afscheid is er jammer genoeg niet gekomen. Als kleindochter kregen we allemaal een witte roos, die we dan mochten neerleggen op de plaats waar grootmoeder uitgestrooid werd. In mijn hoofd nam ik zo ook afscheid van ons sterretje. Doordat iemand anders deze roos voor mijn neus wegnam (en ik te verbaasd was om er iets op te zeggen) is dat dus niet gelukt. Nog steeds krijg ik daardoor tranen in mijn ogen. Ondertussen heb ik me er wel bij neergelegd dat mijn grootmoeder samen bij ons sterretje is en dat ons sterretje waakt over ons.

Welke eerste keer vond jij het moeilijkst?

De eerste keer terug een zwangerschapstest doen, zeker omdat het zo kort was na ons verlies. Ik besefte extra hard dat ik mijn kindje kwijt was en dat er misschien al terug nieuw leven binnen in mij groeide. Ik was dan geen enkele keer meer gerust. Elk bezoek aan de gynaecoloog/dokter kwam die onzekerheid terug. 

Bedankt voor dit gesprek!

Bernadette, mama van Noël, Anique*, Judith en Daphne