Mijn naam is Vicky en ik ben 40 jaar. Een mooie leeftijd maar wel confronterend als je graag mama wil worden en dat tot op heden nog niet gelukt is na een zwaar en lang fertiliteitstraject. 

5 jaar hebben we alles gegeven en geprobeerd met heel veel ups en downs. 5 zwangerschappen en vele complicaties, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een tweelingzwangerschap, ons zoontje Lee veel te vroeg moeten afgeven en nadien nog 2 zeer gecompliceerde zwangerschappen die veel te vroeg gestopt zijn.

Lee is ons sterrenzoontje. Hij werd veel te vroeg geboren na een zwangerschap van 16 weken en 4 dagen. De geboorte van Lee is het zwaarste maar ook het mooiste wat ik heb meegemaakt.  

Na 2 zwangerschapsverliezen begonnen we terug met volle moed aan een nieuwe ICSI poging. Januari 2020 konden we opnieuw starten met hormonen spuiten en om de dag een bezoekje aan de gynaecoloog voor echo en bloedname. Maandag 13 januari 2020 was het zo ver, mijn lichaam was klaar voor een pick-up en 3 dagen nadien was het tijd voor een terugplaatsing van ons embryootje. Toen kon het wachten beginnen. 12 lange en bange dagen wachten tot ik een zwangerschapstest via bloedname mocht laten doen. En toen kwam het verlossende telefoontje met het positieve antwoord:  “Proficiat, mevrouw, u bent zwanger.” Op dat moment gingen er verschillende gevoelens door me heen: blij, maar ook bang omdat de vorige zwangerschappen geëindigd waren in verlies.  

Ik was tijdens mijn zwangerschap op mijn hoede en wilde zekerheid. Daarom ging ik op geregelde tijdstippen naar de gynaecoloog en de huisarts. Eind februari kreeg ik een lichte bloeding dus ging ik onmiddellijk naar spoed. Corona begon stilletjesaan zijn intrede te doen in België en je zag mensen met en zonder mondmasker in de wachtzaal. Dat maakte me nog angstiger want ik wou mijn baby beschermen. Na een aantal uur op spoed kreeg ik dan eindelijk het nieuws dat alles goed was met de baby en dat er een stevige hartslag aanwezig was.  

De weken nadien gingen voorbij met de nodige controles. Daar moest ik alleen naartoe, want de coronamaatregelen waren nu van kracht.  

Op 27 maart 2020, de verjaardag van mijn vriend, had ik de 12 weken echo en de NIPT-test. Alles zag er goed uit op de echo en het geslacht was ook te zien. Een jongetje, we kregen een jongetje! Dolgelukkig kwam ik uit het ziekenhuis en vertelde mijn vriend alles (hij zat te wachten in de auto).

Voorzichtig aan begon ik te genieten van mijn zwangerschap tot op 23 april het noodlot toesloeg. De dag begon mooi en zonnig en samen met Hans ging ik enkele klusjes doen. Voorzichtig deed ik dit, omdat ik ons ventje niet in gevaar wou brengen. Maar een beetje beweging en wat activiteit kan geen kwaad. Wanneer ik ging plassen, verloor ik een beetje slijm en een slijmprop. Iets in mij zei ‘dit is niet zo goed’ maar ik probeerde mijn gevoel te negeren en deed gewoon verder.
Toen ik ’s avonds rond een uur of 10 opnieuw ging plassen en ik nadien terug ging liggen, voelde ik water uit mij lopen. Ik was direct alert en meteen in paniek. Hans belde onmiddellijk naar het verloskwartier waar de vroedvrouw opnam en zei dat we direct mochten komen.
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen, moest ik alleen binnen. Dit was moeilijk en ik voelde me heel angstig. De vroedvrouw was super lief en probeerde me gerust te stellen. Ze nam de doppler en ze vond meteen een stevige hartslag. Oef, ons ventje zijn hartje klopte, wat een opluchting. Er volgden nog een aantal onderzoeken waaronder een wisser en die toonde aan dat ik vruchtwater verloor. Toen ze dit wisten, mocht Hans wel naar binnen komen. Een hele nacht werd ik gemonitord en kreeg ik lichte weeën, maar tegen de ochtend waren die voorbij.  ‘s Morgens werd er een Coronatest afgenomen en kwam de gynaecoloog langs om terug een echo uit te voeren. Ze schrok ervan dat ik nog zoveel vruchtwater had en ons zoontje zo beweeglijk was. Maar er was helaas niets aan te doen: ik voelde een druk en mijn vruchtzak was al 2 cm gezakt.  Er werd beslist dat ik moest bevallen en er werd een epidurale gezet.  

Ondertussen kwam de maatschappelijk assistent langs om alles te bespreken wat er na de bevalling ging gebeuren en wat wij wensten als afscheid voor ons zoontje, zodat zij contact kon opnemen met de begrafenisondernemer. De dag voordien waren we nog plannen aan het maken voor ons kindje en nu ineens moeten we beslissen of we hem wilden begraven of cremeren. Zo hartverscheurend. Een vroedvrouw kwam langs om ons het koesterkoffertje van het Berrefonds uit te leggen en om te kiezen in welk doekje we hem wilden koesteren.

De bevalling werd rond half 3 in de namiddag opgewekt en om 20u14 mochten we Lee voor het eerst ontmoeten.
Ons ventje zag er prachtig en perfect uit voor mij. Hij was af, alles was er: zijn handjes, zijn voetjes, zijn neusje… Een goede basis, hij moest enkel nog verder groeien.

Nadien kwam de gynaecoloog die weekenddienst had controleren hoe alles was verlopen en toen moest de placenta nog komen. Dat verliep echter niet van een leien dakje. De placenta kwam maar voor een stuk los. Ik voelde me heel zwak worden en mijn hoofd was super licht. Mijn bloeddruk zakte naar 4/2. De vroedvrouw was super snel en ik lag in een sneltempo op de operatietafel.
Na een maand had ik een diep-veneuze trombose die ze gelukkig ontdekt hebben, omdat ik zelf mijn bloed heb laten controleren. Mijn gevoel zei dat er is mis was en ondertussen heb ik geleerd dat ik altijd naar mijn gevoel moet luisteren.

We hebben gekozen om Lee te laten cremeren zodat hij bij ons thuis kan zijn waar hij hoort. Het symbool dat geassocieerd is met Lee zijn witte en blauwe vlinders. Dus daarom hebben we dan ook voor een witte vlinder gekozen als urne en blauwe vlinders op zijn geboortekaartje.

Nu zijn we 3 jaar verder en het gemis blijft enorm, alleen het rauwe kantje is minder. Zijn verjaardag, Moederdag, zijn uitgerekende datum, Kerstmis en mijn verjaardag zijn momenten dat ik hem nog meer mis dan anders. Ondertussen kan ik terug lachen en genieten, maar dat is niet altijd evident.
De eerste keren dat ik naar een feestje moest, voelde ik me schuldig en moest ik mezelf overtuigen om te gaan. Meestal verliep dit wel oké en soms vloeide er wel eens een traan.

De eerste keer op weekend met mijn vriendinnen vond ik heel spannend, ik keek er enorm naar uit maar met een klein hartje. We hebben ons geweldig goed geamuseerd en er was ook tijd voor Lee met een lach en traan. Belangrijk is ook dat je je goed en veilig voelt bij de mensen waarmee je afspreekt, want dat creëert een veilige haven waar plezier gemaakt mag worden, maar waar ook mag gesproken worden over Lee en onze 5 sterretjes.

De eerste keer terug gaan werken is iets dat voor mij nog moet komen, maar ik ben aan het overwegen om in september terug aan de slag te gaan, halftijds. Zowel het terug voor de klas staan als het contact met de collega’s vind ik wel spannend.

Lee zal altijd bij me zijn in mijn hart, maar ook via bepaalde symbolen en rituelen. Zo draag ik een armbandje met zijn naam. Binnenkort ga ik een tattoo laten zetten waarin hij en zijn sterrenzusjes en -broertjes verwerkt worden.

Vicky, mama van Lee* en 5 sterretjes