Augustus 2023, een positieve zwangerschapstest. We waren door het dolle heen.
Maar toen volgde een donderslag bij heldere hemel. Op 2 januari stortte onze wereld in toen we bij de 21-wekenecho te horen kregen dat ons zoontje Levi een te grote hoeveelheid vocht in de hersenen had. Waarom moest net ons dit overkomen? Iets dat altijd een beetje “ver van ons bed” leek, kwam plots heel dichtbij. We werden doorverwezen van het ziekenhuis van Maaseik naar Genk voor nader onderzoek.

Hier werden zijn hersenen dieper in detail bekeken door een gespecialiseerde gynaecoloog. Onze vrees werd hier door haar bevestigd. Naast een teveel aan vocht kwamen er nog tal van andere problemen in de hersenen aan het licht. Een aanlegstoornis in de hersenen werd het genoemd. Zeer zeldzaam. Voor een tweede keer op een paar dagen tijd kregen we een klap in ons gezicht. Zo ging de emotionele rollercoaster verder en verder, want we werden verwacht bij dokter De Catte in Gasthuisberg Leuven. Er volgden veel echo’s en gesprekken met dokter De Catte, de casemanagers en de kinderneuroloog. Na de wettelijke bedenktijd hebben we een keuze gemaakt die niemand wil maken en besloten we de zwangerschap stop te zetten.

Op maandag 22 januari, inmiddels was mijn vriendin 24 weken zwanger, moesten we ons melden in Gasthuisberg om de bevalling in gang te zetten. Levi werd eerst in slaap gedaan, vervolgens kreeg mijn vriendin tabletjes om de baarmoeder klaar te maken om te bevallen. Uren en uren verstreken en ’s anderendaags om 7u50 werd Levi stilgeboren. Een heel pijnlijk moment, maar ergens ook een mooi moment. We waren opnieuw mama en papa geworden. Alleen niet op de manier hoe we het ons hadden voorgesteld.

De uren en dagen nadien hebben we nog zo veel als mogelijk samen tijd doorgebracht met ons drietjes. Er vloeiden tranen van ongeloof en verdriet. Een kleine week later hebben mijn vriendin en ik Levi samen naar het crematorium gebracht. Dit voelde voor ons aan als het laatste dat we voor hem konden doen. Vanaf nu kon het rouwproces beginnen. Wat had het toch mooi kunnen zijn. Een broertje voor ons dochtertje Nora, onze koningswens die in vervulling zou gegaan zijn. Ons gezinnetje zou zo compleet zijn. Maar nu blijven we achter met een leeg gevoel.

De eerste weken na de bevalling hadden we nog altijd het gevoel alsof we in een roes zaten. We kregen veel lieve berichtjes, de ouders en familie kwamen stelselmatig op bezoek, er werd eten voor ons gemaakt… Maar het was pas in de momenten dat we onder ons drietjes waren dat het verdriet en de leegte weer binnenkwamen. Thuis hadden we een hoekje voor Levi ingericht waar zijn urne staat, samen met wat attenties van vrienden en familie. Hier vonden we onze troost en konden we af en toe loskomen uit die rollercoaster, die nog altijd bezig was. En zo probeerden we ook contact te blijven houden met Levi. Dat doen we nu trouwens nog steeds door elke avond een kaarsje aan te steken en door zijn urne even aan te raken voordat we gaan slapen. Op speciale momenten zoals zijn uitgerekende datum, laten we ballonnen op. Onze ouders hebben ook het een en ander gedaan ter nagedachtenis aan Levi. Er werd een mooi sterretje gehaakt, in onze achtertuin staat een gedenkteken gemaakt uit cortenstaal en van familie en vrienden hebben we ook nog mooie dingen gekregen. Het is mooi om te zien hoe iedereen op zijn manier steun en medeleven betuigt. Verder hebben we een gedenkblaadje laten hangen in de rouwboom op het kerkhof waar we regelmatig naartoe gaan met een bloemetje of een tekening. We zijn deze zomer ook voor het eerst op vakantie geweest zonder Levi. De urne hebben we thuis gelaten, hier voelden we ons het beste bij. Maar in de plaats daarvan hebben we op verschillende plaatsen koesterstenen en stickertjes met zijn naam op achtergelaten. We hopen dat deze gevonden worden en dat hij ook op deze manier verder blijft leven. Zelfs ons dochtertje Nora ziet in sommige dingen, zoals een veertje of pluimpje dat op straat ligt, de aanwezigheid van Levi. Soms neemt ze zoiets mee naar huis en legt ze dit bij zijn gedenkhoekje.

We vinden het belangrijk om zo de herinnering aan hem levend te houden. We babbelen er ook geregeld over, maar we merken dat dit mindert met de tijd die verstrijkt. Voor familie en vrienden is het moeilijk om erover te praten, maar het zou ons deugd doen als er af en toe nog eens naar gevraagd wordt. Daarom vinden we het zo leuk om naar de lotgenotengroep te komen. Eens je hart luchten bij gelijkgezinden doet deugd. De tijd lijkt er altijd even stil te staan. Ik heb zeker wel de indruk dat we verder staan in ons verwerkingsproces dan een tweetal maanden geleden. We hebben gemerkt dat deze gebeurtenissen toch een impact hebben op onze relatie, maar we komen hier sterker uit. Want we praten hier regelmatig over.

Het feit dat Sara en ik – vooral in het begin – op twee snelheden zaten, is een reden waarom we naar de lotgenotengroep komen. Anderhalve maand nadat we het slechte nieuws te horen hadden gekregen ben ik terug begonnen met werken, terwijl Sara nog thuis zat. Opnieuw gaan werken was de eerste dagen raar, maar het heeft mij wel geholpen om mijn gedachten te verzetten. Hierdoor heb ik mijn sociaal leven ook iets gemakkelijker terug kunnen oppakken. Dit zorgde bij Sara soms voor frustraties omdat zij nog thuis zat en mentaal en fysiek (naweeën van de bevalling) nog niet klaar was om terug te gaan werken.

Tot slot wil ik nog even zeggen dat het leuk was om dit artikel voor het Lichtpuntje te schrijven. Ik hoop dat veel lotgenoten zich herkennen in bepaalde zaken en dat dit een vorm van steun kan bieden aan zij die het nodig hebben. En aan Levi: waar je ook mag zijn jongen, mama, papa en Nora zullen je nooit vergeten. We houden van je.

Dennis, papa van Levi* en Nora