Een gezinnetje met twee kindjes, liefst een zoon en een dochter, daar hebben we altijd van gedroomd. Zwanger geraken van ons eerste zoontje Lucas was een langer verhaal dan gehoopt, ook de bevalling was best pittig. Daardoor waren er extra zorgen voor een volgende zwangerschap. Toch raakten we spontaan zwanger van ons tweede kindje en alles verliep vlot. Elk mogelijk probleem in het verdere verloop van de zwangerschap was een hindernis die we namen. Het leek dat alles zo moest zijn, dat we onze dochter mochten verwelkomen. Ons huis zou roze kleuren, daar droomden we van.

In de laatste week van de zwangerschap voelde Stefanie minder beweging. Na enkele controles zagen ze dat de hartslag van Lilly heel laag was. Met een spoedkeizersnede is Lilly geboren en ze werd onmiddellijk overgebracht naar een groter ziekenhuis. De eerste avond hadden we hoop dat ze er door zou komen, ons zoontje Lucas kwam op babybezoek.
Na het verstrijken van de eerste uren en dagen bleek dat Lilly geen hersenfunctie had en dat deze ook niet zou opstarten. Stilletjes zouden we haar dus moeten laten gaan. Grote broer Lucas en de familie kwamen nog langs in het ziekenhuis om Lilly te ontmoeten en meteen ook om afscheid te nemen. Nadien werd onze kleine meid overgebracht naar de begrafenisondernemer ‘Nooit Vergeten’ waar ze echt haar eigen mooie plekje kreeg. Elke dag konden wij op bezoek gaan om haar te zien en vast te houden. 

Al in het ziekenhuis kwam bij Ruben het idee om Lilly blijvend dichtbij te houden met een tattoo. Ook voor de overleden grootouders had Ruben al een tattoo en het leek heel evident dat ook Lilly op deze tastbare manier haar plekje zou krijgen. Enkele weken nadien begon Ruben te tekenen, te schetsen, … Bij het zien van de schetsen, rijpte ook bij Stefanie het idee om een tattoo te laten zetten.

Het ontwerp van de tattoos is echt een opbouw van elementen die aan onze dochter doen denken. De twee tattoos zijn verschillend, maar toch opgebouwd met dezelfde elementen. Alsof het een “his and hers” versie is die samen een geheel maken.

De basis van het ontwerp zijn Lilly’s laatste hartslagen, echt vormgegeven op basis van de uitgeprinte hartslagen die we van het ziekenhuis meekregen. Of hoe Lucasje het zo lief zegt: “de golfjes van zusjes hartje”. Vlak daarnaast staat in beide tattoos het hartje van het armbandje dat we van het Berrefonds kregen. Op de rechte lijn van de hartslag nadien, kwamen haar bloemetjes van haar knuffeldoekje. Ook het vogeltje van op haar knuffeldoekje kreeg een centrale plaats in de tattoo, bij Stefanie werd het een zittend vogeltje, bij Ruben vliegt het vogeltje weg. De sterretjes die bij Ruben in het ontwerp zijn opgenomen, komen van haar urne. De schrijfwijze van haar naam komt van haar geboortekaartje. Zo heeft elk element van de tattoo betekenis, er hangt een heel verhaal bij dit ontwerp.

Het voelde belangrijk dat onze tattooartiest Lilly ook echt leerde kennen. Zo luisterde hij naar haar verhaal, keek hij naar de foto’s en creëerde mee het uiteindelijke ontwerp. Het idee om de bloemetjes op de rechte hartslaglijn te zetten bijvoorbeeld, komt van hem. Vanuit de gedachte dat er nog mooie dingen kunnen komen en bloeien achteraf. Dat vonden we allen symbolisch.

Ook grote broer Lucas leverde een bijzondere bijdrage aan de tattoo. Het knuffeldoekje met de vogel en de bloemetjes was immers zijn cadeau voor zijn zusje bij de geboorte. En ook de plaats van de tattoo was nog onzeker, tot Lucas besliste dat papa’s tattoo best aan de linkerkant moest komen. Op die manier heeft ook Lucas zijn steentje bijgedragen. Lucas is mede vernoemd naar de papa van Stefanie, onze dochter Lilly -mede door de schrijfwijze met dubbele L – is een verwijzing naar de papa van Ruben die overleed enkele weken voor we Lilly mochten verwelkomen.

Intussen staat de tattoo een maand op ons lichaam. In het begin leek het wat afwachten: wat gaat het met mij doen als ik telkens herinnerd word aan Lilly? Wordt dat niet te confronterend? Nu merken we dat dat niet het geval is. We vinden de ontwerpen zo mooi dat het net warmte geeft. Ons meisje zo dichtbij voelen en de kleurtjes die aan haar doen denken, dat biedt troost. Het voelt heel warm om daarnaar te kijken. Het geeft het gevoel dat zij altijd bij ons is, we kunnen haar op deze manier niet verliezen. Soms praten we in gedachten tegen haar. Door de tattoo is ze precies nog dat tikkeltje dichterbij.  

Stefanie en Ruben, mama en papa van Lucas en Lilly*