Het begon allemaal in begin 2017. We hadden een prachtige dochter Ilana en wilden graag nog een zus of broertje voor haar.  

Eind mei 2017 bleek ik zwanger. Wat waren we alle twee gelukkig!  Enkele weken later mochten we naar de dokter. Fijn om eindelijk de eerste keer ons kleintje te zien. Nadat de dokter ons veel te lang in spanning hield en ik al schrik kreeg dat er iets mis was, vertelde hij lachend dat er TWEE kindjes op komst waren. Ik hoorde niet veel van de rest van de uitleg, omdat ik al begon na te denken hoe we dit zouden doen. De dokter zei wel nog dat hij mij extra wilde opvolgen, want het ene vruchtje was wat kleiner dan het andere. De kans bestond dat het kleine vruchtje zou sterven en dat uiteindelijk het grootste vruchtje alleen zou overleven.

Een maand later kreeg ik ineens een zware bloeding, dus ik ging met spoed binnen in het ziekenhuis. Wat een opluchting toen we nog 2 hartslagen hoorden. Ik kon in de lucht springen van geluk! Ik kreeg wel een weekje rust voorgeschreven, waarna ik terug aan het werk mocht.

Nog enkele weken later merkte ik dat mijn slipje nat werd. Ik geraakte helemaal in paniek en kon alleen maar denken aan het feit dat mijn water gebroken was. Op spoed aangekomen vertelde de dokter dat er nog 2 hartslagen waren maar dat het vruchtzakje van het kleinste vruchtje gescheurd was. De kans bestond dat ons kindje een handicap zou krijgen. Ik moest onmiddellijk stoppen met werken en zou de volgende 5 maanden plat moeten liggen.

Na weken goed rusten en regelmatig bloedingen waarna alles nadien wel oké bleek, had ik opnieuw een echo. De gynaecoloog vertelde dat de grootste baby goed groeide, maar het kleinste kindje was te klein en had te weinig vruchtwater. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik hoorde dat er een kans was dat hij een handicap zou hebben. We werden doorgestuurd naar het UZA naar een specialist in tweelingen. Daar kregen we het verschrikkelijke nieuws te horen dat ons kleinste wondertje overleden was. Ik brak in stukjes… Gisteren hadden we hem nog gezien op de echo en zijn hartje klopte toen nog. Alles werd stil in de kamer.

Een week later kreeg ik terug een echo controle. Zo dubbel. Ik zou onze twee zoontjes zien, maar eentje met een kloppend hart en eentje dat gestorven was. De dokter zag dat ik veel pijn en last had en liet me opnemen in het ziekenhuis voor platte rust.

Enkele dagen later werd ik wakker van pijn in mijn buik. Ik had het gevoel dat al mijn spieren samentrokken in mijn buik. Misschien was het de bloedklonter die de dokter ’s morgens op de echo had gezien? Enkele uren pijn later voelde ik iets uit mij komen, waarna de pijn volledig weg was. Ik kon terug ademen en nadenken. Ik dacht dat het de bloedklonter was die uit mijn baarmoeder was gekomen. Toen de verpleegkundige kwam kijken, werd ze lijkbleek. ‘Mevrouw, je bent bevallen van je kindje. Blijf zo liggen, ik ga materiaal halen en een collega.’ Ik schrok zo hard. Alarmbellen gingen af in mijn hoofd! Als het ene kindje komt, komt het andere ook!

De verpleegster wikkelde ons overleden zoontje in een blauw dekentje. Hij lag precies te slapen… Hij lag zo vredig in mijn handen. Of we al een naam hadden? Lucca. Ik belde zijn papa en mijn ouders en toen kwamen de tranen en kon ik niet meer stoppen.

Toen moest ik snel overgebracht worden naar het UZA. Het voelde zo moeilijk om mijn kleine wondertje achter te moeten laten en dat ik hem zelf niet kon wegdoen om gecremeerd te worden. Het was moeilijk om mijn knop om te draaien, maar ik moest het doen, voor ons andere zoontje.

De volgende dagen gingen zeer traag vooruit maar alles ging goed. Elke echo die dagelijks gemaakt werd, was goed nieuws. Ons tweede wondertje groeide goed. De dokter kreeg er goede moed in. We kregen terug wat moed om verder te gaan.

Enkele weken later mocht ik bijna naar huis, omdat alles goed ging en ik daar verder kon rusten. Na het inpakken deed ik een dutje en werd ik wakker van pijn in mijn onderbuik. NEE, GEEN WEEËN! Niet nu alles goed gaat! Ik had zoveel pijn en ik bleef toch hopen bij elke wee dat het zou stoppen. Pijnstillers hielpen niks. Ik was zo uitgeput. Ik kon niet nog een zoontje afgeven.

Ik had al bijna 24 uren weeën. Ik was kapot. Ik kon ze niet meer tegenhouden. Dat was het moment dat ik besefte dat ik vandaag ook afscheid moest gaan nemen van mijn tweede zoontje. De vroedvrouw kwam op mijn bed zitten en zei dat ik waarschijnlijk zou bevallen. De tranen liepen over mijn wangen.

Na 22 weken en 5 dagen zwangerschap werd ons tweede zoontje geboren. Volgens de Belgische wet 2 weken en 2 dagen te jong om te mogen leven. Ik was zo kwaad op de dokter dat hij niks deed om mijn zoontje te helpen. Ze legde hem in mijn armen en hij was perfect! Ogen, oren, mondje, neusje, 10 vingertjes, 10 teentjes, alles en hij ademde.
Danté was zijn naam. Hij lag zo vredig in mijn armen. Hij slokte af en toe naar adem. Hij was aan het vechten… voor zijn papa en ik stond de wereld stil.

Aangezien ik veel bloed bleef verliezen, werd ik naar de OK gereden. Ik herinner me nog dat ze me in slaap hebben gedaan en zeiden dat alles goed zou komen.

Een dag later werd ik wakker in een kamertje vol apparaten en baxters. Daar lag ik dan op intensieve. Ik voelde me zo alleen. Ik wou mijn twee zoontjes bij mij hebben. Ik was zo kwaad op de dokters dat ik geen afscheid had mogen nemen van mijn zoontje. Danté stierf na 20 minuten in de armen van zijn papa.

Too beautiful for earth

Joya, mama van Lucca* en Danté*