Ons verhaal is dat van een kans op 80.000. Ons wondertje – het levende product van onze liefde – werd op twintig weken zwangerschap plots uit het niets gediagnosticeerd zonder niertjes.

De twintig weken voorafgaand aan dit plotse, abrupte, irreële nieuws waren sowieso al van (bang) afwachten. Plots bloedverlies na 8 weken waren achteraf gezien al een voorteken. Maar dat het zo snel gelukt was leek ons überhaupt onmogelijk. Onze eigen gynaecoloog had ons, op basis van de bloedwaarden van de mama, doorverwezen naar het ultramoderne fertiliteitscentrum in Brussel. Dat bleek uiteindelijk allemaal niet nodig. Old school is still the best school zo bleek – natuurlijk, de mama is de headmaster van een basisschool. De befaamde 12-weken echo en de NIPT-test waren allemaal o zo belovend. Het werd een jongen! De moeilijkste en meest precaire periode leek voorbij.

Voor Pasen vertrokken we naar de eeuwige stad. Daar waar mijn voorvaderen het leven gesticht hebben. Tijdens een bezoek aan de heilige graal – jawel in de toiletten van het Vaticaan – ontdekte de mama plots een bloedvlek in haar slip. Een voorbode op een helse rollercoaster van emoties, ongeloof en pure rouw.

Het ziekenhuis in Rome had blijkbaar nog nooit zoiets meegemaakt want alle doctoraat-studenten werden erbij gehaald om dit ‘uitzonderlijk’ fenomeen te komen bekijken. Een nacht heeft mijn geliefde in het ziekenhuis doorgebracht. Had het van hun medische expertise afgehangen was kleine Matteo Magico* daar stil geboren en een Romeins engeltje geworden. ‘Niks van’, dachten zijn ouders. De dag erop zaten we al terug op het vliegtuig. Het duurde nog elf tergend trage dagen om het groen licht van het Leuvens ziekenhuis te krijgen. Nog nooit was alles zo relatief en de toekomst zo onzeker.  

Onze kleine man werd op 21 april 2022 om 14u30 geboren, met zijn helm op. Hij was 23 cm groot en woog 260 gram. Volmaakter maken ze baby-poppetjes niet meer. We lieten hem bij ons rusten in gekoeld water met bloemen. Nu pas kon hij eindelijk zwemmen in genoeg water. Na 14 weken hadden de nieren van Matteo Magico* de functie van de placenta moeten overnemen om het vruchtwater te produceren in de buik. 

Bij ons thuis sliep hij heel het weekend naast ons bed mee. De dag voor zijn crematie zijn we niet van hem geweken. Er was koers op tv en we koesterden het samenzijn. Niemand of niks kon ons troosten. Elke traan lieten we vloeien en liet de liefde in ons verder openbloeien.

Na drie dagen ontstonden er rode plekken op zijn lijfje. Om hem niet verder te zien vergaan hebben we hem gekoeld in onze vriezer, als een echte Italo-Belg: naast de frieten en de limoncello.

Ik heb het grote geluk gehad dat de mama van Matteo Magico* alles tot in de puntjes had uitgedacht. In die bewuste elf dagen hadden we genoeg tijd om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Het afscheid was georkestreerd zoals we het wilden, en niet anders. De opbaring, crematie en wat we gingen doen met zijn assen werd tot in de puntjes uitgewerkt. De assen werden vrijwel meteen opgestuurd naar een gespecialiseerde as-sieradenjuwelier. We lieten een ring maken om hem altijd bij ons te hebben, rond de vinger van de mama.

Op Vaderdag van dat jaar overviel mij de eer om een tattoo te krijgen. Een cadeau van mijn Liefde.

De kleine ieniemienie handjes van Matteo Magico* werden op mijn borst, op de plaats van mijn hart, gegraveerd. Het polsbandje van het Berrefonds werd vereeuwigd op mijn linkerpols. Dat is het eeuwige voordeel aan tattoos, die raak je nooit meer kwijt.

De mama liet de voetjes en het bandje op haar linkerenkel zetten.

De reden om zijn handjes te zetten waren vanzelfsprekend voor mij. Het was het eerste dat ik heb vastgenomen bij zijn geboorte. Zo perfect dat ie was. De lieve vroedvrouw liet zijn hand afdrukken in het goud. Deze herinneringen mochten niet vergeten worden. We lieten ze inkaderen. De kader ging mee in zijn koesterdoosje. Matteo Magico* zou op mijn lichaam komen, het dichtst mogelijk bij mijn hart.  

Mario, vader van Matteo Magico*