Owen… 21 zou je geworden zijn. Voor velen al zo lang geleden en voor mij was het alsof het gisteren was…
Ik zie mezelf nog springen van geluk toen de zwangerschapstest aangaf dat ik zwanger was. Eindelijk, na bijna een jaar elke maand afwachten. Alles liep goed tijdens de maandelijkse controles. Ik was wel constant misselijk en was zo voorzichtig met alles. Misschien wel herkenbaar voor andere mama’s dat je dan je sla 10x wast. Ik was constant moe en had veel hoofdpijn, maar ik was zo gelukkig en wilde van elk moment genieten.

Owen bewoog heel veel en dat waren mijn mooiste momenten. Op een dag voelde ik hem minder bewegen. Een vriendin kwam op bezoek, zag mijn bezorgdheid en nam me mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen legden ze me aan de monitor. Owens hartje zakte en mijn bloeddruk was te hoog, maar de gynaecoloog maakte zich niet ongerust. Ze gaf de boodschap om me minder zorgen te maken, naar huis te gaan en te rusten. Vanbinnen voelde ik dat het niet helemaal klopte, maar ik volgde het advies op.

Op dinsdagochtend  werd ik wakker van stampjes in mijn buik. Ik was zo blij hem goed te voelen. Maar tegen de middag voelde ik me niet goed. Mijn man vertrok naar zijn werk en ik ging het bed in en sliep tot 17u. Ik voelde me niet beter en voelde mijn baby totaal niet meer. Ik ging in bad liggen, omdat ik hem daar altijd veel voelde bewegen, maar niets… Ik stond voor de spiegel, nam mijn buik in mijn handen en riep: “Toe, alsjeblief, beweeg eens”, maar niets…

Ik reed samen met mijn mama naar de materniteit en de gynaecoloog werd geroepen om een echo te maken. Ze begon de echo te maken en ik zag het direct. Ze deed alle apparatuur uit en zei: “Ik vrees dat ik slecht nieuws heb, je baby is gestorven.” 

Toen kwam de technische uitleg over het inleiden van de bevalling. Ik moest ook mijn man opbellen op zijn werk om te zeggen dat zijn zoon dood was. Ik schaamde me zo en voelde me zo schuldig. Nadien ging ik in apathische toestand. 2 dagen weeën… Ik wilde geen verdoving. Ik vond dat ik het moest ondergaan met veel pijn, rillen van de koorts, niet begrijpend wat er mij te wachten stond. Onder de douche staan en je buik zien en voelen… maar niets meer voelen binnenin…

Er was toen ook nog geen begeleiding. Er was 1 vroedvrouw die zo lief voor me was, maar de rest was een hel. Het zwaarste was toen ze het water braken: toen voelde ik letterlijk het verlies, het verdriet, de onmacht…

Op donderdag 15 mei om 18u15 werd Owen geboren. Mijn mama en man waren erbij. Eerst wilde ik mijn kind niet zien, maar mijn mama zei: “Maar kijk eens wat een mooike”, werd hij in mijn armen gelegd. Ik weet dat ik dacht: “Toe, adem, adem, hij gaat ademen.” Maar er gebeurde niets… 

Owen was perfect: fijne vingertjes, zijn lipjes en hij voelde warm. We kregen wat tijd, er werd een polaroidfoto genomen. We hadden een voetbalshirt van Owen en daarop werd hij gelegd. Dat shirt en mijn slaapkleed bewaar ik nog steeds zorgvuldig in een mooie kinderspeelbak. Al de rest weet ik niet goed meer.

De volgende dag hebben ze Owen in een bedje gebracht. Zo konden we nog even samen zijn. De vroedvrouw heeft Owen gedoopt en dan moesten we afscheid nemen, een verschrikkelijk moment. Intussen was er in de kamer naast mij een vrouw aan het bevallen. Ik kon alles horen en toen de baby begon te huilen heb ik beslist dat ik naar huis wilde gaan.

Toen ik thuis bij mijn ouders kwam, ben ik ingestort: ik heb gehuild en geroepen. De huisdokter werd opgebeld en ik kreeg iets om te kunnen slapen. De begrafenisondernemer kwam, ik koos een kaartje, bestelde een kistje… Ik wilde niemand op de begrafenis, ik schaamde me zo.

Ik heb 6 maand met de gordijnen dicht over(ge)leefd. Ik had angst om te slapen, want het wakker worden was het moeilijkste, het besef dat Owen er niet was. Er was toen geen begeleiding. Als ik hoor hoe het nu allemaal loopt, kan ik enkel maar dankbaar zijn voor de mensen die zich inzetten om ouders te ondersteunen hierin.

Na een jaar kwam ik heel toevallig iets tegen van ‘Met Lege Handen’ en we gingen naar een praatgroep. Daar vond ik lotgenotenbegrip en begon ik me weer normaal te voelen. Jaren zijn we geweest naar de vieringen, de wandelingen en praatgroepen. Ik heb er ook een goede vriendin aan overgehouden. Een geluk dat Met Lege Handen bestond, want ik weet niet waar ik nu anders zou gestaan hebben.

4 jaar later werd mijn tweede zoon met spoedkeizersnede geboren.
Het is al die jaren met vallen en opstaan gegaan. Ik ben nooit meer de onbezonnen, zotte Marina geweest. Voor de buitenwereld ben ik de goedlachse, vriendelijke vrouw, maar vanbinnen is een stuk van mij mee gestorven die dag.

Als ik een meditatie opzet, dan voel ik Owen heel dicht bij mij. Dan komt hij even langs om me gerust te stellen: “Mama, maak je niet zoveel zorgen.” Wat had ik graag Owen zien opgroeien. Ik vraag me nog steeds af wat voor man hij geworden zou zijn… 

Marina, mama van Owen*