23 juni 2023 – Pepijn* werd geboren. Exact één dag nadat we de zwangerschap moesten afbreken. Op zich verliep de zwangerschap al bij al normaal, pas vanaf 24 weken uitte de gynaecoloog wat bezorgdheden, die leken eerst klein van aard. Nadien stelden de dokters dan toch vast dat hij een ernstige aandoening had met groot effect op de ontwikkeling van de longen, slokdarm… Tijdens controle-echo’s nadien bleek dat Pepijn* het steeds moeilijker kreeg. Rond 30 weken zwangerschap hebben we samen met de dokters beslist om de zwangerschap af te breken, Pepijn* werd stil geboren.

Na de periode in het ziekenhuis hebben we Pepijn* met ondersteuning van Nooit Vergeten – onze begrafenisonderneemster, naar huis gebracht. Een week lang heb ik voor Pepijn* gezorgd, dat leek heel hard op zorgen voor een levende baby. Regelmatig moest ik kleertjes verversen, pampertjes vervangen… Dat zorgen voor Pepijn* in die eerste week heeft mij echt getroost, alsof ik toch ook voor die pasgeboren baby kon zorgen. Ik heb Pepijn* echt bij mij gehad, ook later heb ik daar veel aan gehad dat ik dat voor hem kon doen.

Voor de bevalling van Pepijn* las ik al allerlei dingen over rouwen, de dood, de dood in andere culturen… Waar wij vaak ver weg willen blijven van de dood, wordt de dood in andere culturen of landen vaak veel meer omarmd. Verdriet wordt mee gedragen. Uit die verhalen en lectuur ontstond ook het idee om Pepijn* op een manier echt te delen met familie en vrienden.

Zo hebben we op de avond voor zijn crematie een groot tuinfeest gegeven. Het had iets van een babyborrel maar dan met een overleden baby: in onze tuin met ongeveer 60 mensen. Pepijn* lag in zijn mandje dat we bij de begrafenisondernemer hadden gekozen, buiten in de tuin onder de luifel met een klamboe over, versierd met bloemen. Door de klamboe konden vrienden en familie zelf kiezen of en hoe ze Pepijn* wilden leren kennen. Zelf was ik aangenaam verrast hoeveel mensen ook echt achter de klamboe Pepijn* wilden zien. Hij heeft veel van onze familie en vrienden ook echt ontmoet, een fijne gedachte.

Achteraf zeiden mensen dat ze eerst niet goed wisten wat te verwachten. Op de uitnodiging stond “Laten we het leven en de liefde vieren, welkom- en afscheidsfeest van Pepijn”. Na het feest hoorden we dat de genodigden het mooi vonden om deel uit te maken van het tuinfeest voor onze zoon, ze kregen de kans om Pepijn* ook wat te leren kennen. Ons heeft het ook geholpen in ons latere rouwen. Door het tuinfeest waar iedereen bij was, vonden we makkelijker taal om over hem te praten, men begon spontaan over Pepijn* en over die avond te praten.

Op de avond zelf waren enkele tafels voorzien: een tafel waarbij men een boodschap kon schrijven voor Pepijn*, een knutseltafel voor kindjes en een tafel met plaktattoos van sterretjes, veertjes… Mijn man en ikzelf hadden allebei een plaktattoo met een veertje op onze arm gezet die avond. Na die avond wilde ik dat veertje voor Pepijn* op mijn arm vereeuwigen. Het feest was een verdrietige maar oprecht ook mooie avond. Ik voelde me echt gedragen, het was gedragen verdriet. Daarom het idee voor de tattoo, als herinnering aan Pepijn* zelf én aan het feest en de verbondenheid van dat moment. Een half jaar heb ik gewacht om de tattoo te zetten. Toch bleef het idee helemaal overeind: ik wilde hetzelfde veertje van die avond op dezelfde plaats op mijn arm. Op mijn rechteronderarm staat sinds maart 2024 een veer, gezet door mijn beste vriendin. Als herinnering aan Pepijn* en aan de gedragenheid op zijn feest. Elke dag een warme herinnering aan onze zoon en ons netwerk dat mee kennismaakte en afscheid nam van Pepijn*. Mooi werk van @ivyink_tattoo waar ik nog dagelijks blij mee ben.

Sien, mama van Pepijn*