Na het overlijden van je baby’tje slaat iedere persoon een eigen rouwweg in. De ene persoon heeft nood aan praten, de andere heeft nood aan doen, nog iemand anders heeft heel veel nood aan afleiding. Er is geen ‘goed’ of ‘slecht’ in dit traject. Maar hoe verlies je elkaar als koppel hierbij niet uit het oog? Koppels Laurie en Bert en Marieke en Jens vertellen hoe zij dit ervaren hebben.

Wij zijn Laurie en Bert en wij zijn de ouders van Lucie, Oscar en Otis* en Leonie. Vlak na het overlijden van Otis (5/1/2023) waren we natuurlijk beide wel erg verdrietig al vonden we mekaar ook wel in de zorg voor Lucie en Oscar, onze lichtpuntjes in de letterlijke en figuurlijke donkere dagen.

Al startte het rouwproces voor ons al wel heel wat vroeger want we kregen tijdens de echo van 17 weken al het slechte nieuws dat één van onze twee kindjes niet levensvatbaar was. Als mama ben ik nog 1 week blijven werken totdat het echt tot mij doordrong hoe zwaar dit nieuws wel niet was. Ik ben dan ongeveer een maand thuis gebleven terwijl Bert aan het werk bleef. Ik zag dat hem dat zoveel deugd deed om onder de mensen te komen en dat hij in de mate van het mogelijke zijn gedachten kon verzetten. Ik heb dan ook beslist om terug halftijds te gaan werken. We hebben dan samen toegeleefd naar een vreselijk moment.

In de zwangerschap kon ik dat niet loskoppelen. Ik  kon niet genieten van het ene kindje en mijn zwangere buik zonder dat het vreselijke vooruitzicht daar ook was. Voor Bert was dat wat anders. Ik had de indruk dat hij dat af en toe wel wat kon loslaten. Ik heb me toen met momenten heel alleen gevoeld in het rouwproces. Ik ben toen wel eens heel boos geworden omdat ik niet kon snappen dat hij nog kon lachen en vrolijk doen. Ik zat helemaal in die tristesse. Er was voor mij niks om vrolijk te zijn.

Vanaf de geboorte is er wel veel veranderd. De bevalling hadden we goed kunnen voorbereiden. Dit konden we dan samen doen: muziek kiezen en zo. Vanaf dat moment heb ik het gevoel dat we meer als koppel konden beginnen rouwen. Hij kon dan ook Otis ontmoeten. Hij heeft hem de dag van de geboorte continu bij hem gehad. Vanaf dan ben ik Bert meer beginnen voelen naast mij in dat rouwproces. Bert heeft 20 dagen ouderschapsverlof opgenomen. Dat hadden we wel nodig om elkaar te vinden in dat vreselijke proces.

We zijn nu anderhalf jaar verder en we doen dat wel goed als koppel vind ik. Bert ziet het meestal aan mij als ik me niet goed voel. Hij moet dat dan wel uit mij wrikken en we praten er dan over. Bert praat er vaak ’s avonds over in bed. We pakken daar elk ons eigen ritme in en respecteren elkaar daar in.

Otis is nog elke dag bij ons. Zo had ik als papa hem vandaag heel de tijd bij mij op mijn fietstochtje naar het werk. Ik ben met een regenboog vertrokken en toen ik aankwam was de regenboog er nog altijd. Daar vinden wij als koppel wel troost in. Dat zijn Otis-momentjes voor ons.

Als mama geloof ik wel meer in van die tekens, meer dan Bert, zoals pluimpjes die naar beneden dwarrelen en ik ga ook naar readings. Hij laat mij daar vrij in en elkaar die ruimte geven, werkt wel voor ons.

Ik ben nog steeds thuis, ook na de komst van Leonie en ik apprecieer het dat Bert mij die tijd en ademruimte gunt. Ik vind het ook tof dat we samen fotoshoots doen en dat hij dan ideeën heeft om Otis mee aanwezig te stellen.

Als papa merk ik dat we nu makkelijker over Otis kunnen praten. We missen hem natuurlijk wel heel hard en we hebben vaak momenten van ‘wat als’. Hij is er altijd en hij er zal altijd bij zijn. Hij is een ‘gewoon’ deel van ons gezin. 

Wij zijn Marieke en Jens en wij zijn de mama en papa van Odet en Jeanne* (20/11/2023). Het moment dat we verder wilden genieten van het idee dat er een kindje onderweg was, werd ons volledig ontnomen. In plaats daarvan moesten we leren leven met het feit dat we ons tweede kindje, Jeanne, nooit bij ons zouden hebben. Een droom die uiteenspatte, een toekomstbeeld in duizend stukjes…
We voelden ons alsof we hadden gefaald als ouders. Wij hadden ons kindje gezond en veilig op de wereld moeten zetten. Wij hadden haar moeten beschermen.

Mijn vrouw legde de schuld bij haar en sloot zichzelf op. Ze wou zo weinig mogelijk mensen onder ogen komen, want ze schaamde zich ervoor dat ze als vrouw haar kind niet gezond op de wereld had kunnen zetten. Een enorm schuldgevoel maakte zich van haar meester. De dagen waren dan ook gevuld met verdriet, leegte en gemis. Ze had ook nood aan het uiten van haar gevoelens. Ze wilde steeds over ons kindje praten, ze huilde ook heel vaak, ze had nood aan erkenning en steun. Ze hechtte ook heel veel belang aan het koesterplekje van Jeanne. Ze zocht naar herinneringen en aandenkens aan de te korte periode dat ze haar had mogen dragen omdat ze bang was dat anderen Jeanne gingen vergeten.  Ondanks de donkere kant was er ook een stukje fierheid. Trots dat ze zo een mooie dochter op de wereld had gezet en dankbaarheid om haar te mogen leren kennen.

Als man probeerde ik mijn verdriet te verdringen door bezig te zijn met vanalles en nog wat. Ik gaf onmiddellijk aan dat ik nooit zou kunnen ervaren wat mijn vrouw ervoer. Dit simpelweg omdat ik ons kindje niet had gedragen, dus ik kon me ook niet voorstellen wat dit mentaal en hormonaal met haar deed. Ik hield het verdriet voor mezelf om mijn vrouw te sparen. Ik probeerde me sterk te houden voor ons gezin.

Het was dan ook pas na een tijdje, na het volgen van een ontmoetingsavond van Met Lege Handen, dat ik haar echt kon begrijpen. Ik merkte daar dat eigenlijk alle mensen worstelden met dezelfde gedachten. Op een vreemde manier stelde dit me gerust. Het is oké om niet oké te zijn.
Vanaf dan ben ik ook deze praatavond mee blijven volgen. Het werd een aangenaam samenzijn waar gepraat kan worden over de diepste gevoelens en angsten. Hoe vreemd ook, niemand wordt veroordeeld. Ieder mag zichzelf zijn.

Dit moment heeft bepaald dat we terug op dezelfde golflengte zaten. Het was wij tegen de wereld, want uiteraard begrijpt iemand die niet in dezelfde situatie terechtkomt, niet wat dit met je doet als mens, als koppel.
Het is belangrijk om ieder zijn ruimte te geven, te laten voelen wat hij/zij voelt. Het is oké als je niet allebei hetzelfde voelt, maar je moet wel elkaars gevoelens erkennen en respecteren.

Blijven praten met elkaar is de sleutel. Samen even al je gevoelens op tafel leggen en samen je tranen de vrije loop laten, zorgde voor een diepe connectie. We voelden ons op dat moment begrepen en intens verbonden. Verbonden met elkaar en verbonden met onze dochter, Jeanne.

Is onze manier van rouwen veranderd doorheen de tijd? Dit is een heel moeilijke vraag. Omdat het nog maar sinds november 2023 geleden is, zitten we nog volop in onze rollercoaster van rouw. Gaat deze rollercoaster wat minder hobbelig zijn? Dat hopen wij… Wij hopen uiteindelijk dat dit parcours zachter wordt, maar met heel veel liefde voor Jeanne.