Ik ben 20 weken en 2 dagen zwanger als ik midden in de nacht wakker word met bloedverlies en pijnlijke harde buiken. Ik probeer mezelf gerust te stellen en als ik later contact opneem met mijn verloskundige probeert ook zij me gerust te stellen. Het lukt niet goed. Een halfuur later bel ik het ziekenhuis. Het voelt niet goed.

Na aankomst in het ziekenhuis wordt dat gevoel bevestigd. Mijn baarmoederhals is te kort en ik dreig te gaan bevallen. Het enige wat ze kunnen doen is heel hard duimen en ik word opgenomen ter observatie. Helaas wordt mijn buik niet rustiger in de loop van de dag.         ’s Avonds worden mijn harde buiken echt weeën en is het duidelijk dat ik daadwerkelijk ga bevallen.

Ik heb een mooie bevalling. Ik heb een lieve vriendin die mijn hand vasthoudt en naast me staat en ook de verpleegkundige en verloskundige zijn lief en zorgen goed voor me. Ik kom ondanks alles toch in mijn ‘beval-bubbel’, zucht de weeën rustig weg en spreek mezelf moed in tussen de weeën door. Gedimd licht en mooie muziek zorgen voor een fijne sfeer. Het is goed zo. Hoezeer het dat natuurlijk ook niet is.

Het laatste stukje van de bevalling gaat snel en voor ik het goed en wel besef wordt Uk geboren op 7 juni 2022 om 05.25u bij een zwangerschapsduur van 20 weken en 3 dagen. Nog helemaal in de vliezen. Hij beweegt en de navelstreng klopt volop. Enkele minuten later – nadat we de vliezen open hebben gemaakt – ligt hij op mijn buik en in mijn handen als zijn hartje stopt met kloppen. Ik word overvallen door een soort bak vol liefde die over me heen gegooid wordt en waar ik me niet zo goed raad mee weet. Waar moet ik nu naartoe met al die liefde?

Boven alles ben ik vooral ontzettend trots op mijn mooie mannetje. Hij gaat in water mee naar huis. Daar zijn we nog een week samen. Een week om hem te leren kennen, om keer op keer te bewonderen, om herinneringen te maken, om afscheid te nemen. We lezen hem verhaaltjes voor, kopen een knuffeltje en maken onwijs veel foto’s en andere tastbare herinneringen. Zijn opa maakt een step voor hem. Zijn oma bekleedt het mandje voor de crematie. Ik knuffel hem elke dag en vind het fijn om hem dichtbij me te hebben.

Ik ben ook gewoon kraamvrouw. Na een dag of drie krijg ik stuwing. Een dag later begint ook de melk te lopen. Het voelt alsof mijn borsten meehuilen. Elke keer als ik aan Uk denk of naar Uk kijk krijg ik spontaan een toeschietreflex en begint de melk te stromen. Enerzijds confronterend, anderzijds vind ik het ook mooi dat mijn lichaam voor Uk wil zorgen. Het is vloeibare liefde.

Afscheid nemen voor de crematie is loodzwaar. Mijn kleine mannetje alleen achterlaten in het crematorium in de wetenschap dat ik hem nooit meer zal zien. Een paar dagen later mogen we gelukkig wel de as weer ophalen. Ik vind het fijn om hem weer thuis bij me te hebben.

Ik kan niet meer echt zorgen voor Uk, maar ik kan wel zorgen voor mijn verdriet. Ik brand vele kaarsjes. Mijn opa schildert het geboortekaartje voor Uk. Ik schrijf kaartjes aan Uk. Ik zorg regelmatig voor nieuwe blauw-met-witte bloemetjes. Ik maak een fotoalbum en beetje bij beetje groeit zijn plekje in mijn woonkamer. Ik koop een hangertje in de vorm van een blauwe vlinder waar een beetje as in kan. Ik wil ook graag een speciaal sieraad laten maken.

Op mijn uitgerekende datum weet ik dat ik opnieuw zwanger ben. Uk wordt (kleine) grote broer. Het voelt alsof de verbintenis tussen Uk en de mini in mijn buik rond is. Het is een mooie dag. Ik heb cadeautjes gekocht voor Uk en we gaan naar de dierentuin, op zoek naar een ooievaar. Die vinden we overigens pas op de terugweg naar huis, als hij alsnog over de auto vliegt. ’s Avonds eten we pannenkoeken omdat dat het laatste is wat Uk in mijn buik gegeten heeft. We laten een wensballon op, steken sterretjes aan, blazen babbelbellen en kijken tot slot naar The Lion King.

Een dag voor mijn uitgerekende datum krijg ik een dierbaar pakje. Een pakje met daarin een hanger die gemaakt is met een beetje van mijn moedermelk, de as van Uk en de geboortesteen van juni – een maansteen. Enkele weken later krijg ik een tweede hangertje gemaakt met mijn moedermelk en de as van Uk. Ik krijg er ook een klein hangertje bij cadeau met enkel moedermelk waar bladzilver in verwerkt is. Mijn vloeibare liefde voor altijd met hem verweven.

Uk is altijd dicht bij – hij zit in mijn hart. Deze sieraden maken de liefde tastbaarder. 

Djaina, mama van Uk*